Halverwege
zelfs nog na de rust. Ik deed
mijn best te overwinnen,
scoorde een keer en hield
een doelschop tegen. Maar nu
ben ik moe. Mijn knie doet pijn
van een trap: een teamgenoot
haalde me neer. En toen ik
miste, werd er gescholden.
Toch hield ik vol, mijn kaken
op elkaar. Tot nu. Het is
nog gelijkspel. Mijn passie
heeft geen verschil gemaakt
en het duurt nog lang voordat
de fluittoon klinkt. Ik kan niet
verder rennen. Ik zet me
schrap voor wat komen gaat.
Niets. Het blijkt een spel te zijn
zonder verliezers. Plezier
was het doel en achteraf
een feest, de tegenstanders
zijn ook uitgenodigd. Nu
mag ik kiezen: zit ik neer
of doe ik wat ik nog kan?
